Zo vaak Dit verblindend licht stralend uit mijn bestaan uit het binnenste van wat ik sticht voor een volle maan tot reflectie Laat mij schijnen bind mij niet aan jouw zon aan wat zal verdwijnen en waar het klein begon toch voor altijd zou zijn Van buitenaf verduisterd wil ik enkel licht zien dus schijn ik gekluisterd en wacht op het misschien van een vervanger Kan ik het niet vinden kan je het niet horen zie je wat gaat verslinden zonder er je aan te storen helder voor mij! Energie die ik krijg is wellicht niet genoeg en waar ik mee opstijg laat - hoe ik ook zwoeg - alles beneden staan Hoger als jouw gedachten beangstigend en verlaten is voor die verwachten en enkel zicht op baten laat los! Vertrouw in mij laat zien wat ik wil worden schijn door deze pij zie hoe enkel blij ik ben in jij